Ile mamy wilków w Polsce?

W grudniowo-styczniowym numerze Dzikiego Życia opublikowaliśmy „Wilczy raport” przygotowany w oparciu o dane oficjalne, zbierane w poszczególnych województwach w urzędach i od służb ochrony przyrody, Teraz prezentujemy szczegółowe i bardzo wiarygodne dane, nadesłane przez Lecha Trokowicza. Wskazują one, że liczebność wilka w Polsce jest nadal niska i antywilcza kampania prowadzona przez lobby łowieckie oparta jest na legendach i bajkach na temat ogromnej liczby wilków.

Stan liczbowy oraz rozmieszczenie wilka w Polsce w 1999 roku

Przedstawiony stan populacji wilka w Polsce opracowano na podstawie własnych tropień, ankiet i wywiadów, przy daleko idącej współpracy z leśnikami, myśliwymi-praktykami, pracownikami naukowymi i studentami. Zebrane przy ich wydatnej pomocy dane terenowe pozwoliły podjąć próbę dokładnego określenia wilczej populacji w naszym kraju.
Przypisywanie wilka do jednostek administracyjnych ­co jest powszechną praktyką w danych statystycznych ­przyczynia się do mylnych wyobrażeń dotyczących zasięgu jego występowania. Jest tak dlatego, że wilk zasiedla często kompleksy leśne podzielone pomiędzy dwa, a nawet trzy województwa, Ostoje wilków znajdują się na terenach następujących województw:

• podkarpackiego,
• lubelskiego,
• podlaskiego,
• warmińsko-mazurskiego,
• małopolskiego

Nielicznie wilki zamieszkują województwa: śląskie, zachodnio-pomorskie, okolice Piły i Puszczy Noteckiej w województwie wielkopolskim, a w opolskim nadleśnictwo Kędzierzyn. W Województwie lubuskim odwiedzają nadleśnictwo Karwin i jego okolice, w mazowieckim nadleśnictwo Myszyniec w Puszczy Kurpiowskiej, a w pomorskim trafiają się na zachodzie oraz dość sporadycznie odwiedzają nadleśnictwo Kwidzyn. Na północy województwa kujawsko-pomorskiego, teoretycznie, przechodnie wilki mogą migrować na zachód. Nie ma ich w województwach dolnośląskim, łódzkim i świętokrzyskim.

Jak już wspomniano, podział administracyjny kraju nie jest przydatny do określania obszarów występowania wilka. Dlatego dla określenia obszaru, na którym bytuje wilk bardziej adekwatny jest podział geograficzno­przyrodniczy. Dla przykładu stanowiące integralną, południową część Roztocza lasy lubaczowskie inwentaryzuje się wspólnie z lasami przemyskimi, choć rozgranicza je zwarty rejon zurbanizowany, a Puszcza Romincka to już Mazury, a nie Suwalszczyzna.

Oto jak wygląda liczebność wilka w rozbiciu na jednostki geograficzno-przyrodnicze:

POLSKA WSCHODNIA:

Karpaty poniżej 198, w tym:
Beskid Żywiecki, Śląski, Makowski ok. 15 (?)
Tatry i Gorce ok. 20
Beskid Sądecki i Pieniny ok. 20
Beskid Niski ok. 54
Bieszczady do 56
Przedgórze Bieszczadzkie do 10
Lasy Przemyskie do 25 (w byłym woj. przemyskim wykazywano więcej wilków, gdyż dodatkowo liczono przechodnie osobniki z Przedgórza, a o Lubaczowie była już mowa)
Puszcza Sandomierska do 20
Roztocze z Lasami Lubaczowskimi,
Puszczą Solską i Lasami Janowskimi do 50
Lasy Sobiborskie i Włodawskie 24
Lasy Parczewskie 11
Puszcza Białowieska ok. 18 (?)
Puszcza Knyszyńska ponad 15
Dolina Biebrzy 6
Puszcza Augustowska ok. 15
Mazury do 50
Puszcza Kurpiowska ok. 3

Łącznie mamy w Polsce wschodniej mniej niż 410 osobników (razem z przechodnimi)

POLSKA ZACHODNIA:

Pojezierze Pomorskie 25 do 30
Puszcza Notecka ok. 10 (?)
Lasy Górnośląskie 15 do 20

Łącznie około 50 - 60 osobników w Polsce zachodniej (również z przechodnimi).

Z danych powyższych wynika, że liczebność polskiej populacji wilka wynosiła w 1999 roku około 455 osobników, a więc była zdecydowanie niższa od oficjalnie wykazywanej.
Reasumując, pomimo wycofania się z lasów kwidzyńskich, Puszczy Kozienickiej i Gór świętokrzyskich wilki umocniły się na Polesiu Lubelskim, w Puszczy Sandomierskiej, lasach pilskich, puszczach: Augustowskiej i Knyszyńskiej, na Roztoczu, w Puszczy Solskiej, lasach Górnego Śląska oraz w Beskidzie Śląskim.

Lech Trokowicz, Krzysztof Włodek